تاثیر فعالیت هوازی تداومی در مقایسه با فعالیت هوازی تناوبی بر سروتونین سرمی و میزان درک فشار زنان ورزشکار

هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر فعالیت هوازی تداومی در مقایسه با فعالیت هوازی تناوبی بر سروتونین سرمی و میزان درک فشار کار بر اساس مقیاس بورگ می‌باشد. 10دختر ورزشکار (سن 3/2± 9/22 سال، وزن 5/2± 8/53 کیلوگرم، شاخص توده‌ی بدنی 0/1± 6/20 کیلوگرم بر مجذور متر، درصد چربی 7/3±8/20 و حداکثر اکسیژن مصرفی 8/1±7/41 میلی‌لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) برای شرکت در مطالعه‌ انتخاب شدند. نمونه‌های خون قبل و 10 دقیقه بعد از اجرای آزمون شامل 40 دقیقه فعالیت تناوبی یا تداومی از آزمودنی‌ها گرفته شد. تحلیل آماری داده‌ها با استفاده از آزمون اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین مراحل مختلف نمونه گیری سروتونین سرمی وجود دارد(05/0=P). آزمون تعقیبی LSD برای مقایسه زوج‌ها نشان داد که فعالیت هوازی تناوبی باعث افزایش معنی‌دار در سروتونین سرمی شده(028/0=P) ولی میزان سروتونین سرمی قبل و بعد از آزمون فعالیت هوازی تداومی تفاوت معنی‌داری نداشت(05/0<P). تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که در دامنه تغییرات سروتونین سرمی بین دو نوع فعالیت هوازی تداومی و تناوبی تفاوت معنی‌داری وجود ندارد(05/0<P). آزمون t همبسته نیز نشان داد که میزان درک فشار نیز در فعالیت هوازی تناوبی به طور معنی‌داری بیشتر از فعالیت هوازی تداومی بود(01/0=P). بنابراین به علت بالاتر بودن میزان افزایش سروتونین سرمی و  بالاتر بودن میزان درک فشار در فعالیت تناوبی نسبت به فعالیت تداومی، به نظر می‌رسد در مطالعه حاضر میزان خستگی مرکزی در فعالیت تناوبی بیشتر از فعالیت تداومی می‌باشد.